De waxcoat van Barbour kent een rijke geschiedenis. Door de jaren heen is het waxen van stoffen sterk ontwikkeld. Barbour kenmerkt zich tegenwoordig door de fijnste outdoor jassen, welke opnieuw gewaxt kunnen worden en daardoor jaren meegaan.
Korte geschiedenis
In 1894 was South Shields een drukke haven in het noordoosten van Engeland. In deze tijd richtte John Barbour het merk J. Barbour & Sons op. Er was een grote vraag naar kleding die zeilers, vissers, rivier-, dok- en scheepswerfwerkers droog zou houden. Destijds produceerde Barbour hier kleding voor onder de naam Beacon Brand. De term Oilskin werd gebruikt om de dikke weerbestendige stof te beschrijven die voor deze kleding gebruikt werd. Het proces van het weerbestendig maken van stof met gebruik van oliën en wassen dateert van de oorspronkelijke oprichter van Barbour zelf.
Het proces van het impregneren van stof om het weerbestendig te maken gaat terug tot de 15e eeuw. Mariniers gebruikten olie en vet om hun zware zeildoek in te smeren, een geïmproviseerde noodoplossing om op zee de wind en regen op afstand te houden. In 1795 maakte de Schotse zeilmaker Francis Webster Ltd een vorm van geoliede vlaszeilen, deze werden door de vloot van Britse clippers gebruikt. Een nevenproduct bij het maken van vlas was een klein zaadje, ook wel bekend als lijnzaad. De lijnolie die ontstaat wanneer deze zaden tot een pasta gemalen worden, kon gebruikt worden om het vlaszeildoek te coaten om het weerbestendig te maken. Deze methode leverde een stof op die lijkt op het waxkatoenmateriaal zoals we dat tegenwoordig kennen.
Hoewel deze methode perfect was om vlaszeil te coaten, werd het gewicht van deze zware stof een probleem. De Clippers moesten lichter zijn om voordeel te behalen ten opzichte van rivalen. Er werd een perfect alternatief voor vlas ontdekt, namelijk katoen. Al gauw werden gewaxte katoenen zeilen geïntroduceerd. Vanaf het midden van de 19e eeuw tot de jaren 1930 bleef het recept voor het produceren van dit weerbestendige katoen vrijwel onveranderd. De allereerste Beacon Brand Oilskins die Barbour in 1894 produceerde, waren gebaseerd op dit traditionele lijnzaadrecept.
Al gauw vormden zich enkele problemen rond de originele oliehuiden van gewaxed katoen. Het weefsel werd bij zeer koud weer stijf en kreeg een gele tint. Daarom werd in de jaren 1930 een nieuwe generatie gecerfiticeerde katoen ontwikkeld. Het nieuwe, met paraffine geimpregneerde katoen produceerde een zeer waterbestendig doek. Dit doek was erg zacht en exclusief ontworpen voor bovenkleding. Deze stof werd geweven in Webster, het katoen werd geverfd in Lancashire. Hierna werd het naar Londen gebracht voor een behandeling met cupro-ammoniak, teruggebracht naar Lancashire om te waxen en daarna naar Schotland voor verkoop en distributie. Het Schotse bedrijf was zeer conservatief en verkocht het product daarom niet op de thuismarkt. Voor de eerste grote test werd het naar Nieuw-Zeeland gestuurd, ver genoeg om ontwikkelingsproblemen op te lossen zonder een latere introductie op de thuismarkt te beïnvloeden. In Nieuw-Zeeland werd het gewaxte katoen een briljant succes. Het werd de standaardstof voor regenkleding en de naam die het daar kreeg, Japara, werd door de Scottish Mill als handelsmerk aangenomen.
Het gebruik van gewaxt katoen nam na de oorlog toe doordat liefhebbers van landelijke sporten, jachtopzieners, boeren en motorrijders het snel overnamen. J. Barbour & Sons was een van de early adopters en bracht als gevolg hiervan het Barbour International motorpak uit. Het internationale pak was onderscheidend. Het pak was favoriet onder proefrijders en werd over de hele wereld gedragen. Steve McQueen en het Amerikaanse team droegen allemaal Barbour International Suits tijdens de International Six Days Trial van 1964. De pakken werden vrijwel door elk British International team van 1936 tot 1977 gedragen, waarna Barbour besloot zich terug te trekken uit de markt voor motorkleding.
Sinds de jaren 1930 zijn er diverse verbeteringen en veranderingen in de productie van gewaxte stoffen geweest. Het materiaal is in de loop van de decennia verfijnd. In 2005 werd de kenmerkende geur van cupro-ammoniak uit de paraffinewas verwijderd, hetgeen het unieke waskatoen van Barbour mee gecreeerd werd waar zij vandaag de dag bekend om is. In feite zijn er verschillende soorten waxkatoen die Barbour gebruikt, elk met hun eigen prestaties, aanraking en verschil in uiterlijk.
